Literatura obozowa i literatura łagrowa łączą się w jedność poprzez ich wspólny cel dokumentowania i upamiętniania ludzkiej tragedii oraz heroizmu w obliczu okrucieństwa totalitarnych reżimów. Oba nurty literackie skupiają się na osobistych doświadczeniach, cierpieniach i nadziejach jednostek, które przetrwały obozy i łagry, oraz na tragedii tych, którzy zginęli w wyniku ludobójstwa i represji. Służą jako świadectwo historyczne, przypominając o straszliwych zbrodniach przeciwko ludzkości popełnionych przez nazistowski reżim hitlerowski i sowiecki reżim stalinowski. Zarazem obie formy literackie podkreślają znaczenie pamięci, refleksji i solidarności w obliczu ludzkiego cierpienia oraz apelują o dążenie do sprawiedliwości i wolności. Poprzez swoją jedność literatura obozowa i literatura łagrowa przypominają nam o fundamentalnych wartościach humanistycznych oraz o konieczności nieustannej walki z totalitaryzmem i prześladowaniami, które są zagrożeniem dla godności i praw człowieka.