"Konrad Wallenrod" to poemat epicki autorstwa Adama Mickiewicza, napisany w 1828 roku. Utwór ten jest przykładem polskiej literatury romantycznej i wyróżnia się szczególnym połączeniem europejskich tematów romantycznych z polską historią i kulturą. Akcja poematu rozgrywa się w XIV wieku i skupia się na postaci Konrada Wallenroda, pogańskiego Litwina, który został pojmany i wychowany przez Krzyżaków. Poemat jest złożoną narracją, w której przeplatają się tematy osobistej ofiary, konfliktu lojalności oraz walki z uciskiem. Konrad, wychowany przez swoich wrogów - Krzyżaków, staje się ich przywódcą. Jednak w tajemnicy pragnie pomścić krzywdy wyrządzone jego ludowi. Jego plan polega na doprowadzeniu rycerzy do katastrofalnej bitwy z Litwinami, wiedząc, że to doprowadzi do jego własnego upadku. Postać Konrada Wallenroda często interpretowana jest jako metafora sytuacji Polski pod zaborami, szczególnie w kontekście rozbiorów Polski przez Rosję, Prusy i Austrię. Poemat podkreśla moralny dylemat związany z użyciem podstępu i zdrady, nawet w szczytnym celu, i bada tragiczne konsekwencje takich działań. "Konrad Wallenrod" miał znaczący wpływ na kulturę polską i zainspirował koncepcję "wallenrodyzmu" – ideę walki o własny kraj poprzez podstęp i poświęcenie. Poemat pozostaje ważnym dziełem w kanonie polskiej literatury i jest badany ze względu na jego historyczne i kulturowe znaczenie, jak również wartość literacką.