Czesław Miłosz urodził się 30 czerwca 1911 roku w Szetejniach, zmarł natomiast 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Jego rodzicami byli Aleksander Miłosz i Weronika Miłoszowa z Kunatów. Rodzina Miłoszów cieszyła się starym szlacheckim pochodzeniem. Czesław przyszedł na świat w dziedzicznym majątku matki, który znajdował się na terenie dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Miało to niebagatelny wpływ na późniejszą twórczość poety.
Miłosz zdobył wyższe wykształcenie na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie studiował polonistykę, a później prawo. Swój debiut artystyczny miał w roku 1930 właśnie na łamach uniwersyteckiego pisma, jakim było „Alma Mater Vilnensis”. Należał do grupy poetów „Żagary”. Miał swój epizod również w Polskim Radiu Wilno.
Miłosz podczas trwania II wojny światowej przedostał się z Rumunii do Warszawy, gdzie pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej. Po zakończeniu wojny przebywał w placówkach dyplomatycznych w Nowym Jorku, Waszyngtonie oraz Paryżu. Po powrocie do kraju i trudnościach związanych z odzyskaniem paszportu, zdecydował się na emigrację. Skutkiem tego było nieustanne napiętnowanie i szykanowanie jego osoby przez władze komunistyczne, które orzekły go zdrajcą. Sytuacja zmieniła się dopiero po roku, 1980 kiedy Czesław Miłosz otrzymał Nagrodę Nobla za swą twórczość. Rok później, po raz pierwszy po emigracji powrócił do Polski.
Był on człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym. Był nie tylko znakomitym poetą i prozaikiem, ale także prawnikiem i dyplomatą, eseistą i historykiem. Dziełami jego są między innymi: Podróż, Trzy zimy, Zniewolony umysł, Dolina Issy, Król Popiel i inne wiersze, „Piosenka o końcu świata”.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum