Ballada to opowieść pisana wierszem, która łączy w sobie zarówno cechy liryki jak i epiki a także dramatu. Chodzi tu głównie o nastrojowość, emocjonalność, fabułę i narratora, dialog i akcję. Tematem ballady przeważnie są niezwykłe wydarzenia. Nazwa ta wywodzi się od słowa pochodzącego z języka włoskiego „ballare”, które oznacza „tańczyć”, dzięki temu z łatwością określić można włosko-prowansalskie początki.
Romantyczna ballada zawiera nawiązania do pieśni ludowych pochodzących z Danii i Szkocji między XII a XIV wiekiem. U schyłku XVIII wieku zostały one odkryte przez miłośników folkloru. Nie minęło wiele czasu a ballada stała się gatunkiem uwielbianym przez poetów.
Jej romantyczna forma charakteryzuje się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno nakreślonych zdarzeń przepełnionych interwencją złowrogich, nadzmysłowych sił. Konstrukcja narratora zdziwionego światem, który przedstawi dodaje dodatkowej głębi i uwydatnia sensacyjność.
Ballada to gatunek powstający i charakterystyczny w epoce romantyzmu. Głównymi cechami ballady romantycznej są: [wikipedia]
– ludowość (obecność ludu – mieszkańców wsi, symbolika ludowa),
– obecność postaci fantastycznych (nimf, rusałek, duchów),
– przysłowia ludowe, złote myśli, które kształtują moralnie ludzi,
– przyroda jako żywy bohater,
– język stylizowany na język ludowy (elementy mowy potocznej i gwary),
– cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści,
– autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem (mieszkańcy wsi),
– synkretyzm rodzajowy – utwór łączy w sobie elementy epiki, liryki i dramatu
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum