Szekspiryzm w literaturze romantycznej, wypracowanie

W epoce romantyzmu odrzucono wszelkie rozważania naukowe na rzecz: świata mistyki, wizji snów, przeczuć. To jakby nastanie ciemności, gdzie do świadomości ludzkiej wkradają się średniowieczne baśniowe postacie, zmory i zabobony. Najwięksi romantycy tacy jak Adam Mickiewicz oddawali się rozmyślaniom nad namiętnościami, uczuciami targającymi jednostką ludzką, wszechobecne było rozdarcie duszy i wewnętrznej osoby bohaterów literackich. Wpływ na tę przemianę miał również fakt, iż tłumaczono na język ojczysty zagraniczne dzieła realizujące hasła epoki.

Główną postacią na jakiej wzorowali się polscy artyści stał się angielski twórca –Wiliam Szekspir. W literaturze tego okresu odnaleźć można szereg elementów świadczących o „wskrzeszaniu” dzieł tego pisarza. Zjawisko to określono mianem szekspiryzmu.

W wypracowaniu dokładnie wyjaśniono termin szekspiryzm, wskazano również w jakich dziełach polskich artystów uwidaczniają się wpływy tego nurtu. Całość może stanowić wypracowanie, notatkę, sprawdzian lub ściągę. Zagadnienie to jest bowiem obowiązkowe w klasach liceum/technikum. Tekst zawiera 342 słowa.

3, 4, 6

Szekspiryzm w literaturze romantycznej

Wstępną fazę rozwoju romantyzmu datuje się na 1822 – 1830, twórcy polscy zaczynają realizować założenia epoki, wyraźnym staje się powrócenie do ludowości, na nowo odżywają baśnie, legendy i fantastyczne postacie. Rozwój twórczości wiąże się również, z tłumaczeniem na język ojczysty zagranicznych dzieł o tej tematyce.

Szekspiryzm stanowi jeden z wyraźniejszych elementów, który uwidocznił się w literaturze romantycznej. Chcąc wyjaśnić najogólniej to pojęcie, należy stwierdzić że jest to nawiązywanie do wybitnego twórcy angielskiego – Szekspira. Zjawisko to objawiało się nie tylko ukazywaniem tematyki w literackich dziełach ale kreowaniem podobnych postaci lub stosowaniem zbliżonych do szekspirowskich, metod twórczych.

W epoce romantyzmu zjawisko to było często stosowane, aby jednak udowodnić ten fakt należy bezpośrednio wskazać motywy szekspirowskie oraz ich powtórne pojawienie się w literaturze. Słynnym motywem miłości jest z pewnością Romeo i Julia, powtórnie odnajdujemy go w losach Gustawa, oraz wierszu Cypriana Kamila Norwida „W Weronie”. Kolejnym przykładem jest dzieło Juliusza Słowackiego zatytułowane „Kordian”, samo rozpoczęcie utworu wzorowane jest na Makbecie, tu również widzimy sabat czarownic przepowiadających przeszłość nad oparami z kotła. Ważnym elementem, który się tu ujawnia jest również postać głównego bohatera Kordiana, jest to postać wyraźnie zbliżona do Hamleta: posiada refleksyjna naturę żyjąc jakby w rozdarciu pomiędzy czynem a wolą umysłu. Obydwie te osoby stają przed pytaniem o sens życia: „Być albo nie być”. Te słynne słowa są wzorem większości romantycznych monologów. Kolejnym elementem uwidaczniającym szekspiryzm w literaturze romantycznej jest wplatanie w utwory fantastycznych postaci. W Makbecie wyraźnym jest scena uczty, na której pojawiają się zjawy, podobna scenę odnajdujemy w ludowych obrzędach zawartych w „Dziadach „ Adama Mickiewicza.

Jak wiadomo również częstokroć romantycy odwoływali się w swych utworach do zapisów historycznych zebranych w kronikach. Jak się okazuje zabieg ten również zaczerpnięty jest od Szekspira. Przykładem polskich dzieł, których autorzy posłużyli się ta metodą są: „Grażyna” i „Konrad Wallenrod”. Ostatnim i najbardziej wyraźnym elementem jest kompozycja dramatu. Należy zaznaczyć, że romantyzm unowocześnił kompozycję stosowaną przez Szekspira. To bowiem on pierwszy odszedł od zasad tworzących tragedię antyczne. Zasadę trzech jedności zastąpił scenami zbiorowymi oraz synkretyzmem. Te elementy stały się nowymi cechami dramatu.

Liczba wizyt: 3