Renesans – odrodzenie
Epoka renesansu rozpoczęła się we Włoszech w połowie XIV wieku, w wieku XV kierunek ten zaczął już dominować w innych krajach. Sama nazwa epoki wywodzi się od francuskiego słowa – renaissance oznaczającego dosłownie – odrodzenie. Pierwszy raz słowo to zostało użyte przez Giorgia Vasariego włoskiego malarza i historyka sztuki. Termin ten miał jednoznacznie oddzielać przeszłość od teraźniejszości, będąc wyrazem powstawania nowego jutra. Po wiekach średnich na nowo kształtować zaczęła się kultura a możliwość powrócenia do najistotniejszych wartości nadały nowy kształt literaturze i filozofii.
Na wszystkie te elementy wpływ miały znaczące zmiany o charakterze społeczno – politycznym. W państwach takich jak Frakcja czy Hiszpania na dobre odchodzono od polityki feudalnej na rzecz tendencji zjednoczeniowej. Bardzo ważnym wydarzeniem było też częściowe osłabianie władzy kościelnej, struktura cesarsko – papieska dominująca w europie przestała wieść prym. Prężnie rozwijający się handel i przemysł sprawił, że zmienił się obraz społeczeństwa, wiele pojedynczych osób czy małych grup nareszcie zyskało większe znaczenie na rynku gospodarczym. Kolejna ważna zmianą była rozwijająca się rola mecenatu odcisnęła ona swój wpływ w życiu społecznym, kulturalnym a także politycznym. Instytucja ta miała za zadanie otaczać opieką wybitnych artystów, stwarzać im odpowiednią drogę by mogli swobodnie rozwijając swe talenty. Renesans to wyjątkowy okres w historii również dlatego , że dokonywano w ówczesnych czasach wielu znaczących odkryć geograficznych i naukowych. Dzięki temu znacznie poszerzał się obszar zainteresowań ludzkich. Rosnące możliwości poszerzały horyzonty nie tylko naukowców ale i prostych ludzi. Świat zmieniał się w ich mniemaniu, zyskując całkiem nowy kształt. Należy podać tu takie dokonania jak: odkrycie ameryki przez Kolumba, czy kopernikowska teorię ujętą w dziele „O obrotach ciał niebieskich”. Dla rozpowszechniania się informacji największe znaczenie miało jednak odkrycie przez Gutenberga druku. Wszystkie te elementy trwale zmieniały rzeczywistość pozwalając nadawać nowy kształt przyszłości. Sytuacja ta nie spotkała się z aprobatą Kościoła, jego przedstawiciele przerażeni swa słabnącą mocą dążyli w swych działaniach do absolutnej władzy. Sytuacja ta spotkała się z ostra krytyką, to dlatego w następstwie wybuchły reformacje i wojny religijne. Pojawiły się na tej podstawie nowe odłamy religijne, które odebrały szereg wierzących kościołowi katolickiemu.
Wszelkie przemiany odbiły się również na literaturze. Również z Włoch wywodziły się jej renesansowe początki, to tu narodziła się nadzieja na połączenie średniowiecza z odrodzeniem. Pierwsze znaczące dzieło to „ Boska komedia”, zostało wydane w języku narodowym, to wielki przełom po zdominowanej przez łacinę mentalności średniowiecznej. W literaturze tej epoki wyłoniły się również dwa wzorce osobowościowe opisujące postać rycerza ich twórcami byli Tassa i Ariosto. Nowelistykę zrewolucjonizowała dzieło Giovanniego Bocacio w utworze „Decameron”. Również komedia przeżywała swoje powstanie. Zdominowało ją improwizacja, charakteryzująca się stałymi wątkami i schematem kompozycji, a najsłynniejszym przedstawicielem liryki stał się autor słynnych Sonetów do laury – Francesco Petrarka.