Asertywność szerzej, to zdolność wyrażania siebie, swoich myśli, emocji, potrzeb, wyrażania swojego zdania. Uznawanie swojej osoby za tą z prawami na równi z innymi osobami. Jednocześnie asertywność polega na zachowaniu granic w wyrażaniu swoich praw, potrzeb i siebie. Granicami tymi są nienaruszalne prawa innych ludzi oraz ich psychiczne terytorium. Do pojęcia asertywności wchodzą takie czynniki jak: umiejętność wyrażania potrzeb, krytyki, opinii, umiejętność przyjmowania krytyki, opinii, pochwał, samoświadomość, stanowczość, elastyczność zachowania, autentyczność, zdolność do odmawiania w sposób nieugięty i jednocześnie nieraniący innych osób. Asertywność jest zaliczana do trzech podstawowych postaw człowieka, obok postawy agresywnej i biernej. Obie postawy poza asertywnością są w zasadzie destruktywne. W wypadku agresywnej postawy jest to destrukcja dotykająca w znacznej mierze wszystkich. Postawa bierna jest niszcząca głównie wobec osoby ja stosującej.
Szkoła jest szczególnym miejscem, jeśli chodzi o stosowanie asertywnej postawy przez uczniów. Asertywność, aczkolwiek pożądana, w sytuacji szkoły budzi pewne wątpliwości. Wątpliwości te wynikają z wieku uczniów i roli szkoły. Szkoła wymaga autorytetu i posłuszeństwa od nie w pełni ukształtowanych młodych ludzi. Zatem czy uczeń ma prawo mówić – nie? Ma prawo mówić – nie, ale asertywność to nie tylko niezgadzanie się ale i otwartość, zdolność do proponowania alternatywnych rozwiązań względem tych , z którymi się nie zgadzamy . Wreszcie asertywny uczeń potrafi przyjąć ocenę , krytykę czy pochwałę. Wydaje się zatem, że autorytet szkoły nauczyciela nie cierpi na „niepodległej” postawie uczniów. Asertywność jest najlepszą postawą, tak w całym życiu, jak i w szkole. Asertywności powinniśmy się uczyć i najlepiej rozpocząć tę naukę w szkole właśnie.
